เรื่อง เพื่อนผี
คุณผีช่วย
“จะรีบไปไหน ค่อย ๆ
ล้างก็ได้หนูบัว”
“ก็ฉันรีบนิมาลี
กลัวว่าจะค่ำก่อน นี่ก็บ่ายโขแล้ว” หนูบัวรีบเร่งล้างผัก จนมือไม้สั่นไปหมด
บ่ายวันนี้ช่างร้อนนัก
หมู่สัตว์น้อยใหญ่คงพากันพักอาศัยอยู่หนองน้ำ อากาศที่ร้อนอบอ้าวแบบนี้
มันช่างเหมาะแก่การเล่นน้ำริมคลองเสียจริง ๆ แต่บรรยากาศแบบนี้ก็เหมือนเป็นลางบอกเหตุว่าจะมีพายุเข้ามาอีกครั้ง
จิ๊บ จิ๊บ
เสียงลูกนกกำลังบินว่อนอยู่บนท้องฟ้า
มันคงพัดหลงกับแม่และคงกำลังตามหาแม่ของมันสินะ
“เจ้าช่างโดดเดี่ยวนัก
เจ้านกกระจิบน้อย” มาลีบ่นพึมพำคนเดียว
“เธอเป็นอะไรไปมาลี” หนูบัวถามด้วยความสงสัย
“ฉันเห็นลูกนกตัวหนึ่ง
มันคงพัดหลงจากแม่ของมัน ปีกของมันยังไม่แข็งแรงนัก
ฉันไม่รู้ว่ามันจะบินไปตกที่ไหนสักแห่งไหม แต่ เอ๊ะ เสร็จแล้วหรอหนูบัว ?”
“เสร็จแล้ว
แต่เดี๋ยวก่อน ฉันขอไปหาตาก่อนแล้วกัน”
“ตาจ๋า ทำอะไรอยู่”
“ตากำลังสานตะกร้าอยูนะหลาน
ว่าจะเอาไปขาย”
“หนูบัวไปก่อนนะจ้ะตา”
“รีบไปเถอะลูก
เดี๋ยวจะค่ำซะก่อน รีบไปรีบกลับ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
“จ้ะตา”
“มาลี ป่ะไปตลาดกัน”
การเดินทางไปขายผักที่ตลาดในวันนี้
ต้องใช้ระยะเวลาในการเดินทางไปกลับกว่าหกกิโล
บริเวณสองข้างทางมีต้นไม้น้อยใหญ่เขียวชอุ่ม พื้นดินยังคงมีความชุ่มชื้นอยู่
หินก้อนใหญ่ที่อยู่ใกล้โขดหินในป่าด้านซ้ายมือ ก้อนกินนั้นใหญ่มาก
เหมาะที่จะนำมาทำม้านั่งได้ดีเลยทีเดียว หนูบัวเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเวลา
ขณะนี้สามโมงแล้ว กลัวว่าจะค่ำก่อน
ถนนสายนี้ช่างขรุขระนัก
เต็มไปด้วยหลุมลึก หลุมตื้น ผิวถนนมีความขรุขระ
เหมือนไม่ค่อยมีรถราหรือใครสัญจรไปมา ถนนทางเข้าหมู่บ้านเส้นนี้เก่ามากแล้ว
ชาวบ้านก็กำลังรอให้ทางรัฐบาลเข้ามาช่วยเหลืออยู่
แต่ขณะนี้ก็คงต้องใช้ถนนสายนี้ไปก่อน
“โน่นไงหนูบัว
ตลาดอยู่ข้างหน้านั่น ทำไมคนเยอะแยะขนาดนั้นนะ”
“ใช่ คนเยอะจัง
ฉันว่าเราต้องขายหมดเร็วแน่ ๆ เลยมาลี”
หนูบัวมองหาที่ว่างสำหรับวางผักขาย
“นั่นไง
ตรงนั้นว่างพอดีเลย” มาลีร้องด้วยความตื่นเต้น
หนูบัวนำผักในตะกร้ามาวางลงบนถาดที่เตรียมมาด้วย
นั่งพับเพรียบอย่างเรียบร้อย ฉีกยิ้มอวดแนวฟันขาวที่เรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ
ผักบุ้งที่วางอยู่ยังคงสดชื่นอยู่
“ผักบุ้งงาม ๆ มาแล้วจ้า
กำละ 5 บาท ผักบุ้งงาม ๆ เก็บมาใหม่ ๆ เลยจ้า ลวกกินกับแจ่วปลาร้าก็อร่อยนัก”
“มาลี
ฉันยังขายผักไม่ได้เลย ทำไมไม่มีใครซื้อผักฉันเลยล่ะ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวก็ขายได้”
เพลานี้ก็จวนจะค่ำแล้ว
แต่ผักบุ้งที่วางอยู่ตรงหน้า ยังคงเหลือเท่าเดิม ยังไม่ได้ขายเลยสักกำ
แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะมืดแล้ว บริเวณนี้คงมองเห็นแม้เพียงแต่เงาเท่านั้น
“ฉันสงสารเธอจังเลยหนูบัว
เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง”
มาลี
เพื่อนสาวที่ไร้ตัวตนจึงช่วยไปประกาศขายผักกับชาวบ้าน ว่าผักสดสะอาด มีรสหวาน
ลดราคา ราคาถูก ชาวบ้านต่างพากันมารุมล้อมซื้อผักบุ้งของหนูบัวจนหมดเกลี้ยง
อันที่จริงผักไม่ได้ลดราคาอย่างที่คิด แต่หนูบัวขายกำละ 5 บาท
ซึ่งถูกกว่าผู้อื่นที่ขายถึงกำลัง 10 บาทตากห่าง
คงยังไม่มีใครเคยเห็นหนูบัวมาขายผักที่นี่ เลยไม่รู้ว่าผักที่ขายสด สะอาด
และมีราคาถูก
“เย้ ขายผักหมดแล้วมาลี ”
“ฉันดีใจด้วยนะ”
“เรากลับกันดีกว่า
เดี๋ยวจะมืดก่อน ป่ะ มาลี”
วรรณ นภา
วรรณ นภา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น