เรื่อง เพื่อนผี
คำกล่าวหา
ป่าแห่งนี้ช่างเหี่ยวเฉา
ไม่มีต้นหญ้า พื้นดินแห้งเป็นผุยผง ฝนไม่ตกตามฤดูกาล หมู่สัตว์น้อยใหญ่พากันไม่มีหญ้ากิน
ลำคลองแห่งนี้น้ำก็ลดลงมาก สามารถมองเห็นพื้นดินได้ หมู่ปลาที่พากันแหวกว่ายไปมา
ตอนนี้กลับไม่มี พวกมันคงถูกชาวบ้านจับไปกินหมดแล้วสินะ
เช้าวันนี้ช่างโดดเดี่ยวนัก
เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาเกือบสองเดือน มันคือความทรงจำที่โหดร้ายที่สุด
ที่ยากจะทำใจได้
“มาลี เธออยู่ไหน”
“ฉันอยู่นี่ไง มีอะไรหรอ”
“วันนี้เราไปหาจับปลากันดีไหม
ฉันเห็นที่ดักปลาอยู่ตรงนั้น สงสัยตาคงทำไว้นานแล้ว”
“ทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ”มาลีถามขึ้นด้วยความสงสัย
ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ
ภายในจิตใจมันบอบช้ำ ยากที่ทำใจได้เพียงเวลาสั้น ๆ หนูบัวอาศัยอยู่
คนเดียวที่กระท่อม มีเพียงเพื่อนสาวที่ไร้ตัวตนอยู่ด้วย
“ฉันคิดถึงตาจัง”
“ฉันไม่อยากให้เธอเก็บเอาเรื่องที่ผ่านมา มาคิดให้เธอต้องเศร้า
ฉันเข้าใจว่าเธอเสียใจ แต่เธอต้องเข้มแข็งให้ได้สิ”
“ฉันจะพยายามนะมาลี
เราไปจับปลากันดีกว่า”
ทั้งสองมุ่งหน้าไปที่ลำคลองที่อยู่อีกฝากหนึ่ง มีชาวบ้านสองคนที่กำลังถือกระบุงเพื่อมาเก็บปลาที่ลำห้วยใกล้ ๆ
ชาวบ้านทั้งสองเดินมา แต่กลับต้องตกใจ เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังพูดอยู่คนเดียว
ชาวบ้านสองคนซุ่มดูอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เห็นหญิงสาวยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุข
กำลังนั่งจับปลาใส่ฆ้อง
“นางหนูคนนี้มันพูดกับใครวะ”แม่แช่มเริ่มสงสัย
“มันพูดกับผีรึป่าววะ”แม่ชื่นพูดขึ้น
“หืย นางหนูคนนี้มันปกติรึป่าววะ”
“มานี่ นางแช่มเดี๋ยวข้าจะพาเดินเข้าไปถามดู”
“หญิงสาวผู้นี้
ข้าเคยเห็นที่ตลาด เห็นไปขายผัก แต่นานแล้วนะ แม่ชื่น”
หนูบัวเธอหารู้ไม่
ว่ามีคนกำลังสงสัยว่าเธอกำลังพูดอยู่กับใครอยู่
“มาลี ปลาเยอะจัง
ฉันจะเก็บไปทำปลาแห้งไว้กินนาน ๆ”
ชาวบ้านสองคนที่ซุ่มดู
พากันเดินเข้ามาใกล้
“นี่เจ้าคุยกับใครอยู่ แม่หนู”
หนูบัวสะดุ้ง เฮือก
เมื่อได้ยินเสียใครถาม
“หนูยังไม่ได้คุยกับใครเลยนะจ้ะยาย”
“ข้าเห็นเจ้าพูดอยู่กับใครไม่รู้
รึว่าเจ้าคุยกับผีหรอ”
“ป่าวจ้ะยาย
หนูนั่งเก็บปลาอยู่คนเดียวจริง ๆ”
“ป่ะ เราไปเก็บปลาในห้วยกันดีกว่า
คงตาฝาดไป”
“เกือบไหมล่ะมาลี”
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอลำบากใจอีกแล้ว”
“ช่างเถอะมาลี
กลับบ้านกัน ฉันจะทำปลาแห้งไว้กิน เธอจะไปเล่นที่ไหนก็ไปเถอะ”
ชาวบ้านสองคนนั้นเดินกลับมาเห็นหนูบัวพูดอยู่คนเดียว
“เธอเป็นบ้าแน่ ๆ
อย่างนี้ต้องไปบอกให้ชาวบ้านรู้ นางหนูคนนี้เป็นบ้า”
“ป่ะ ไปกัน”
หนูบัวได้ยินแบบนั้น
ก็ตกใจมาก กลัวว่ามาลีจะมาได้ยิน แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด มาลีซึ่งมาได้ยินเข้าพอดี
คำพูดครั้งนี้ มันทำให้มาลีต้องเสียใจมาก
มาลีตัดสินใจไปจากหนูบัว
โดยไม่ลาเลยสักคำ เพราะคำพูดที่ชาวบ้านพูดนั้น มันทำให้มาลีไม่อาจอยู่ที่นี่ได้อีก
ความรักที่มีต่อหนูบัวมันมากมาย เกินกว่าที่จะทำร้ายได้
“ฉันไปก่อนนะ
ฉันขอโทษที่ต้องจากไปแบบนี้ สักวันเราคงได้พบกันอีก เพื่อนรัก”
ปลาที่อยู่ในกระบุงถูกผ่าท้องเอาไส้ออกทุกตัว
หนูบัวนำปลาที่หมักเกลือไว้แล้ว ไปตากแดดไว้
“มาลี ยุไหน”มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา
“เธอหายไปไหน
รึว่ามาลีจะได้ยินที่ชาวบ้านพูด เธออย่าจากไปแบบนี้สิ ไหนเธอบอกว่าจะอยู่ข้างๆ
ไม่ไปไหน”
ฮือ ฮือ
“ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปไหน เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
ฉันจะต้องตามหาเธอให้พบให้ได้”
วรรณ นภา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น