เรื่อง เพื่อนผี
ร่ำลา
เช้าวันใหม่ที่สดใส
หนูบัวขยับตัวจากที่นอนตื่นขึ้นมาตอนสาย บิดตัวอย่างเกียจคร้าน สวัสดีเช้าวันใหม่
เริ่มต้นใหม่ ไม่สิ! ถ้าจะให้พูดใหม่คือกลับมาเป็นคนเก่าต่างหาก
แม้มันจะไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ใต้ตาเป็นสีคล้ำ ตาบวม ดูล้า ๆ บ่งบอกว่าเมื่อคืนนอนดึก
และคงร้องไห้หนัก คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้มอยู่เลย
ร่างที่เดินออกมาจากในกระท่อม
ช่างผอมโซนัก ใบหน้าซีดเซียว
“ตอนนี้เธออยู่ไหนนะ เธอจะรู้บ้างไหมว่าการที่เธอจากไปโดยที่ไม่ได้ร่ำลา
มันทำให้ฉันเสียใจแค่ไหน วันแรกที่เธอต้องการเป็นเพื่อนกับฉัน
เธอกลับต้องพยายามมากมายเพื่อให้ฉันเห็น แต่วันนี้มันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คำว่าเพื่อนสำหรับฉันแล้ว มันมีความหมายมากนะ มีคนคนหนึ่งเคยบอกกับฉันว่าจงเริ่มต้นกับวันใหม่
และลืมเรื่องราววันเก่า ๆ แต่ใครล่ะจะทำได้ ฉันก็เช่นกัน”
หนูบัว
หญิงสาวที่มีใจมุ่งมั่น กล้าที่จะทำอะไรด้วยตนอง
ไม่เคยกลัวแม้แต่อุปสรรคที่อยู่ข้างหน้า เธอตัดสินใจออกเดินทางไปยังที่ต่าง ๆ เพื่อตามหาสิ่งที่มีค่าอีกสิ่งหนึ่ง
เธอไม่อยากสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป โดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่างเช่นที่ผ่านมา การที่สิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตเขาเธอต้องจากไป ทั้งที่เธอยังไม่ได้ดูแลสิ่งนั้นให้ดี
แครก แครก
เสียงฝีเท้าขนาดเล็กเดินไปตามถนน เข้าไปในป่า
แม้ว่าป่าแห่งนั้นหนูบัวจะยังไม่เคยไป ไม่รู้ว่ามันจะมีภัยอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็กล้าที่จะเสี่ยง สองเท้าที่ก้าวไป
อย่างมีความหวังว่าจะพบกับคนที่เธออยากพบ
แต่กลับมีเสียงอะไรบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้
“เสียงอะไรอยู่ข้างหน้านะ
รึว่าจะเป็นคนหาของป่า”
หนูบัวซุ่มดูอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
เมื่อเห็นสิ่งที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามา กลับทำให้ต้องสะตั้นไม่น้อย
“อร้าย ช้าง ช้าง ช้างป่า”
เมื่อช้างป่าเห็นหนูบัว
มันคงคิดว่าเป็นสัตว์ป่า จึงพุ่งทะยานเข้ามาด้วยความเร็ว
ช้างป่ามันดุร้ายเพราะยังไม่ได้ถูกฝึกให้เชื่องเหมือนกับช้างบ้าน
มันจึงดุร้ายเมื่อเห็นสิ่งที่เข้ามาในป่า มันคงกลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายมันเข้า
มันจึงต้องปกป้องตัวเอง
“ช่วยด้วย!
ช่วยด้วย! มาลี เธออยู่ไหน”
“ฮือ ฮือ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันต้องเผชิญสิ่งนี้อยู่คนเดียว”
“หนูบัวมานี่เร็ว”
เสียงใครแว่วมาจากด้านหลัง
“มาลี ช่วยฉันได้”
“เธอเดินช้าๆ
อย่าส่งเสียงดัง”
มาลีช่วยหนูบัวให้รอดชีวิตจากการถูกช้างป่าไล่
ทั้งสองเดินทางกลับมาบ้านพร้อมกัน
“ที่นี่เปลี่ยนไปนะ
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ที่ที่นี่มาสี่วัน”
“เธอทำไมถึงจากฉันไปแบบนี้
ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน เธอผิดคำสัญญา ต่อจากนี้ไปเธอไม่ต้องสัญญาอะไรอีก เพราะฉันจะไม่เชื่อเธออีกต่อไป”
“ฉันขอโทษนะหนูบัว
ฉันเพียงไม่ต้องการให้ใครหาว่าเธอบ้า พูดอยู่คนเดียว ฉันจึงจำเป็นต้องไปจากที่นี่”
“ถึงแม้ใครจะว่าฉันบ้า
แต่ฉันไม่สนใจหรอก มาลีเธอรู้ไหม การเป็นเพื่อนกับใครสักคน การใช้ชีวิตกับใครสักคน
ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะมีตัวตนหรือไม่มี แต่มันคือความทรงจำที่เราควรใส่ใจ
มากกว่าคำพูดของคนอื่น”
“ฉันขอโทษนะ” มาลีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ฉันยังไม่เลิกล้มที่จะไปจากที่นี่
ฉันตั้งใจกลับมาลาเธอ หนูบัวเธอจงเข้มแข็ง อยู่คนเดียวให้ได้ ฉันไม่ต้องการให้ใครหาว่าเธอบ้า”
“ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อนะมาลี”
“ถึงแม้วันนี้ฉันจะยังอยู่ที่นี่
แต่ต่อไปฉันก็ต้องจากเธอไปเหมือนเดิม เธอจงต่อสู้กับสิ่งต่างๆให้ได้”
“ฉันคิดถึงเธอนะมาลี
เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ไม่มีใครเหมือน ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ฉันจะเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป”
“ลาก่อนหนูบัว เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดเช่นกัน
วันหนึ่งเราต้องได้พบกันอีกครั้ง”
หนูบัวต้องแยกจากกันมาลี
ทั้งๆที่ไม่อยากจากกันไปไหน มันคงถึงเวลาที่ต้องไป
สักวันถ้าเธอทั้งสองคนยังมีกรรมต่อกัน การจากไปของเธอ กับการล่ำลา
มันทำให้หนูบัวรู้ว่ามาลีรักเพื่อนคนนี้มาก จึงต้องยอมหนีไป เพราะความสงสารเพื่อน
นี่สินะคือคำว่าเพื่อนแท้ที่ใครๆหลายคนต่างสงสัย
วรรณ นภา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น